Gezondheidszorg, jeugdzorg en ouderenzorg

Samenvatting

De Nederlandse gezondheidszorg is vastgelopen in bureaucratie, marktwerking en farmaceutische afhankelijkheid. Waar zorg ooit een publieke taak was, is ze nu een speelveld van winst en controle geworden. Hart voor Vrijheid wil de zorg terugbrengen naar haar menselijke kern: dienstbaar aan gezondheid, niet aan geld. Dat begint met een nationale zorgvoorziening die uit belastingen wordt gefinancierd, waarin artsen en verpleegkundigen weer het hart vormen van de praktijk. Marktwerking, verzekeringsconcurrentie en perverse prikkels verdwijnen, zodat miljarden kunnen worden bespaard en herverdeeld naar zorgpersoneel, patiënten en regionale voorzieningen.

Tegelijk verschuift de aandacht van ziekte naar gezondheid. Preventie, voeding, rust en bewustzijn worden het fundament van beleid: van veilige hechting in de eerste levensjaren tot stressreductie, leefstijl en zingeving op latere leeftijd. De patiënt krijgt volledige zeggenschap over eigen medische gegevens, ondersteund door decentrale technologie die privacy en autonomie waarborgt. Mantelzorg, kleinschalige voorzieningen en integratieve geneeskunde vormen samen een zorgcultuur waarin verbondenheid, vertrouwen en menselijke waardigheid centraal staan. Gezondheidszorg is geen marktproduct, maar een mensenrecht; in Nederland én wereldwijd.

Publieke en rechtvaardige zorg: vervang het zorgverzekeringsstelsel door een nationale, belastinggefinancierde zorgvoorziening zonder winstprikkels, met publieke productie van medicijnen, afschaffing van patenten en directe financiering van zorgverleners.
Preventie en bewustwording als basis: investeer structureel in leefstijl, voeding, mentale veerkracht en vroege ontwikkeling; maak gezondheidseducatie onderdeel van het onderwijs en bespaar miljarden door ziekte te voorkomen in plaats van te behandelen.
Menselijke autonomie en nabijheid: geef burgers volledige controle over hun medische gegevens via decentrale opslag, versterk huisartsen en wijkzorg, waardeer mantelzorg en integreer reguliere en complementaire zorg tot één mensgericht systeem.

Een zorgstelsel in crisis

De Nederlandse gezondheidszorg wordt vaak geprezen om haar kwaliteit, maar achter die façade gaat een systeem schuil dat steeds verder vastloopt. Sinds de invoering van het zorgverzekeringsstelsel in 2006 is de belofte van betaalbare en toegankelijke zorg niet waargemaakt. Marktwerking moest zorgen voor efficiëntie en keuzevrijheid, maar het resultaat is een explosie van bureaucratie, stijgende kosten en een verschraling van de menselijke maat. Waar de zorg in 2000 nog onder de 10% van het Bruto Binnenlands Product (bbp) kostte, ligt dit percentage inmiddels boven de 13%; meer dan 110 miljard euro per jaar¹.

De kern van het probleem ligt in de verschuiving van zorg als publieke voorziening naar zorg als markt. Zorgverzekeraars zijn niet de behoeders van betaalbare zorg geworden, maar machtige poortwachters die tussen patiënt en zorgverlener zijn komen te staan. In plaats van concurrentie op kwaliteit ontstond een pseudo-markt waarin verzekeraars vooral sturen op kosten, contracten en controlemechanismen. Het gevolg: artsen en verpleegkundigen besteden steeds meer tijd aan formulieren, codes en vinkjes, en steeds minder tijd aan patiënten. Uit onderzoek van de OESO blijkt dat Nederland tot de landen behoort met de hoogste administratieve lasten voor zorgpersoneel².

Ook internationale vergelijkingen maken duidelijk dat ons stelsel niet efficiënt is. Landen met een nationale zorgvoorziening, zoals Spanje of Denemarken, besteden minder aan zorg maar bereiken vergelijkbare of betere gezondheidsuitkomsten3. Nederland daarentegen kopieerde grotendeels het Amerikaanse model van verzekeringsconcurrentie, een land dat 17% van zijn bbp uitgeeft aan zorg met grote ongelijkheid en onbeheersbare kosten¹.

Het meest wrang is dat de zorg steeds minder toegankelijk is geworden. Het eigen risico, inmiddels € 385 per jaar, weerhoudt naar schatting één op de tien Nederlanders ervan om noodzakelijke zorg te zoeken4. Tegelijkertijd verdwijnen regionale ziekenhuizen, stijgen de premies en lopen de wachtlijsten voor geestelijke gezondheidszorg en jeugdzorg verder op. Het verdwijnen van regionale ziekenhuizen heeft hele gemeenschappen beroofd van basiszorg en spoedvoorzieningen. Hart voor Vrijheid wil daarom investeren in het behoud en de heropening van volwaardige regionale ziekenhuizen. Iedere regio moet kunnen rekenen op een ziekenhuis met spoedzorg, zodat burgers nooit verstoken blijven van tijdige en toegankelijke medische hulp.

De marktwerking heeft niet geleid tot solidariteit en betaalbaarheid, maar tot fragmentatie, ongelijkheid en wantrouwen. Hart voor Vrijheid kiest daarom voor een radicale koerswijziging: weg van het verzekeringsstelsel, terug naar een nationale zorgvoorziening. De zorg moet weer een publieke verantwoordelijkheid worden, gefinancierd uit belastingen, met vaste tarieven en zonder winstprikkels. Zorgverzekeraars worden overbodig en afgeschaft. Daarmee wordt de bureaucratie verminderd, krijgen zorgverleners hun autonomie terug en staat de patiënt weer centraal.

De erosie van de zorg is niet alleen zichtbaar in bureaucratie en kosten, maar ook in de positie van de mensen die er werken. Artsen, verpleegkundigen en verzorgenden dragen de zorg, maar worden steeds vaker geconfronteerd met hoge werkdruk, lage lonen en flexcontracten. Hart voor Vrijheid kiest voor structurele verbeteringen in arbeidsvoorwaarden en meer zeggenschap voor professionals. Goede zorg begint met goed zorgen voor het personeel.

Ook in de acute zorg is de marktlogica schadelijk gebleken. Ambulancezorg en andere vitale diensten zijn te belangrijk om afhankelijk te zijn van aanbestedingen en commerciële contracten. Hart voor Vrijheid wil dat deze diensten volledig terugkeren in publieke handen, zodat de focus weer komt te liggen op kwaliteit en snelheid in plaats van op kosten en contracten.

Farmacie, medicijnen en vaccinaties: een sceptische reflectie

In een wereld waarin het vertrouwen in de gezondheidszorg wankelt, klinkt een sceptische stem steeds luider: het zorgstelsel fungeert niet als hoeder van gezondheid, maar als vehikel voor farmaceutisch gewin. Naar schatting belanden jaarlijks zo’n 27.000 Nederlanders in het ziekenhuis door verkeerd medicijngebruik en een aanzienlijk aantal overlijdt eraan. Medicatiefouten behoren tot de top drie doodsoorzaken in ons land, na kanker en hart- en vaatziekten^{22, 23}. Dit wijst op een sluipende tragedie: niet ziekte, maar medische interventie blijkt dodelijker dan vaak wordt erkend.

Daarbij groeit het probleem van opioïd-vergiftigingen snel. Tussen 2008 en 2017 werd het aantal ziekenhuisopnames door opioïd-intoxicatie bijna verdrievoudigd (van 2,5 naar 7,8 per 100.000 inwoners), terwijl het aantal doden steeg van 0,21 naar 0,65 per 100.000 inwoners²⁴. In 2022 ligt Nederland relatief hoog wat betreft druggerelateerde sterfte in de EU^{25, 26}. Deze cijfers laten zien dat medicijnen, bedoeld om te genezen, soms leiden tot vergiftiging en zelfs de dood.

De farmaceutische industrie lijkt meesterlijk te opereren binnen een model dat gericht is op verkoop, niet op welzijn: vaccins worden systemisch geadverteerd en voorgeschreven, zonder dat onafhankelijke langetermijn-studies de bijwerkingen afdoende verkennen. Tegelijkertijd neemt het aantal dodelijke uitkomsten door medicijnvergiftiging toe, ondanks alle wettelijke waarborgen. In deze optiek is het zorgstelsel geen baken van gezondheid maar een machine waarin de noodzaak van kostenbeheersing, efficiëntie en winst leidt tot een verontrustend neveneffect: het lijden van patiënten door zelf veroorzaakte doden. Medicijnen, bedoeld om te herstellen, maken steeds vaker slachtoffers; statistieken die zichtbaar maar zelden in het publieke verhaal erkend worden.

Vaccinaties nemen hierin een bijzondere plaats in. Landen waar het aantal vaccins in het nationale programma is uitgebreid, laten een vrijwel parallelle stijging zien in diagnosestelling van regressief autisme en andere neurologische aandoeningen²⁸. Het toeval dat autisme altijd optreedt ná vaccinatie en nooit ervoor, wordt daar beschreven als “geen toeval meer” te kunnen heten. De casus van Hannah Poling, die na het ontvangen van vijf vaccins zwaar autistisch werd en via de Vaccine Court een levenslange schadevergoeding kreeg, toont aan dat er juridische erkenning bestaat voor ernstige schade, ook al zou deze het gevolg zijn van een ‘zeldzame’ mitochondriale overgevoeligheid.

Daarnaast bevat het verhaal van Andrew Wakefield, de gastro-enteroloog wiens onderzoek in 1998 in The Lancet een verband suggereerde tussen het BMR-vaccin en autisme²⁹; elementen van bewuste verdoezeling. Hoewel zijn studie uiteindelijk werd ingetrokken³⁰en hij zijn medische registratie verloor, luidt het argument dat zijn bevindingen wetenschappelijk nooit zijn weerlegd, maar door een gecoördineerde campagne van farmaceutische belangen zijn weggevaagd^{31, 32}. Zulk gedrag is verklaarbaar in het licht van immense verdienmodellen: vaccins worden preventief en massaal toegediend aan gezonde mensen, zijn vaak sociaal dwingend en genereren daardoor gegarandeerde inkomsten, zonder noodzaak voor langdurige effectmonitoring. Epidemioloog John Ioannidis toonde bovendien aan dat een groot deel van medisch onderzoek niet repliceerbaar is^27,met belangenverstrengeling diep ingebed in de medische literatuur. In die context is het niet ondenkbaar dat studies die schade aantonen, systematisch worden geweerd. Zo raken vaccins niet het slot van preventie, maar staan ze symbool voor een levenslange afhankelijkheid van medische interventie en farma-invloed.

Geld dat voor zorg bestemd is, moet ook daadwerkelijk aan zorg besteed worden. Het uitkeren van winsten aan aandeelhouders of investeerders hoort niet thuis in een sector die draait om menselijke gezondheid en welzijn. Hart voor Vrijheid wil daarom een verbod op winstuitkeringen in de zorg: iedere euro moet terugvloeien naar patiënten en personeel.

Gezondheid vraagt om een wetenschap die werkelijk vrij is, vrij van commerciële belangen, politieke agenda’s en ideologische druk. Onderzoek naar medicijnen, voeding en preventie moet worden uitgevoerd door onafhankelijke instituten die niet afhankelijk zijn van farmaceutische financiering of overheidsopdrachten. Alleen zo kan kennis betrouwbaar, toetsbaar en transparant blijven. Vrije wetenschap is een voorwaarde voor vertrouwen: zij stelt artsen en burgers in staat om keuzes te maken op basis van waarheid in plaats van marketing.

De patiënt als regisseur van zijn eigen gezondheid

Een modern zorgstelsel kan alleen functioneren als het de volwassenheid en zelfstandigheid van de burger erkent. De patiënt is geen passief object, maar een mondige burger die in staat is om geïnformeerde keuzes te maken. Dankzij toegang tot informatie, digitale middelen en persoonlijke ervaring weten mensen vaak beter dan wie ook wat hun lichaam nodig heeft. Het is daarom tijd voor een nieuwe verhouding tussen arts en patiënt: niet langer die van een autoritaire dokter tegenover een afhankelijke patiënt, maar die van partnerschap en dialoog.

Een cruciale stap daarin is het eigenaarschap van medische gegevens. Het elektronisch patiëntendossier moet volledig onder controle staan van de patiënt zelf. Alleen hij of zij bepaalt wie toegang krijgt, of dat nu een specialist, een mantelzorger of een familielid is. Daarmee wordt privacy niet langer een abstract recht, maar een praktisch instrument van zelfbeschikking5. In een tijd van kunstmatige intelligentie en datagestuurde zorg betekent dit ook dat medische gegevens nooit zonder expliciete toestemming mogen worden gedeeld of geanalyseerd. Algoritmen mogen artsen ondersteunen, maar nooit beslissingen overnemen of burgers profileren op basis van gezondheid, gedrag of genetische kenmerken. Digitale technologie moet de mens dienen, niet beheersen, transparant, vrijwillig en altijd onder persoonlijke regie. De opslag van patiëntgegevens moet bovendien decentraal worden georganiseerd, bijvoorbeeld via blockchain-achtige technologie, zodat iedere burger eigenaar blijft van zijn eigen data en geen centrale database kan ontstaan die vatbaar is voor misbruik, lekken of commerciële koppelingen.

Ook vrije artsenkeuze is essentieel. Het idee dat financiële structuren of instellingen mogen bepalen bij welke arts of welk ziekenhuis iemand terecht kan, is een directe aantasting van de persoonlijke autonomie. De patiënt moet zelf bepalen wie hem behandelt en in welk ziekenhuis dat gebeurt. De rol van de overheid is om de kwaliteit te bewaken en basisvoorzieningen in elke regio te garanderen, niet om mensen te dwingen in contractnetwerken en bureaucratische keurslijven.

De rol van de overheid is niet om medische keuzes of behandelrichtlijnen voor te schrijven, maar om de voorwaarden te scheppen waarin zorg eerlijk, toegankelijk en veilig kan plaatsvinden. Zij bewaakt de randvoorwaarden van recht en gelijkheid, niet de inhoud van medische overtuigingen of levensbeschouwing. Door ruimte te laten aan artsen en burgers, ontstaat een zorgstelsel waarin vertrouwen de plaats inneemt van controle.

De eerstelijnszorg verdient daarbij bijzondere aandacht. Huisartsen moeten voldoende tijd krijgen om patiënten werkelijk te leren kennen en begeleiden, vaste behandelrelaties moeten de norm worden en preventieve spreekuren moeten laagdrempelig beschikbaar zijn. Zo wordt de huisarts weer de spil van de zorg, dichtbij en persoonlijk, in plaats van een doorstuurpunt in een bureaucratisch systeem.

Zelfbeschikking reikt verder dan medische keuzes alleen. Het omvat ook de vrijheid om het levenseinde waardig vorm te geven. Iedereen die uitzichtloos en ondraaglijk lijdt moet de mogelijkheid hebben om op humane wijze te sterven. Tegelijkertijd moet altijd gewaakt worden voor subtiele maatschappelijke druk die kan ontstaan in een samenleving waarin ouderen of zieken steeds vaker als last worden gezien. Zelfbeschikking betekent vrijheid om te kiezen, maar ook het recht om te leven zolang iemand dat wil.

De patiënt als regisseur van zijn eigen gezondheid betekent ook dat hij of zij bewust wordt betrokken bij de kosten en keuzes van behandeling. Transparantie in tarieven en behandelopties maakt dat burgers niet langer machteloos toekijken hoe zorggeld wordt besteed, maar verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen pad. Dit vergroot niet alleen de autonomie van de patiënt, maar kan ook leiden tot kostenbeheersing zonder bureaucratische dwang.

Een werkelijk vrije gezondheidszorg vraagt ook om herziening van het donorschap. De huidige opt-out-regeling van het donorregister keert het principe van toestemming om: wie niets invult, stemt stilzwijgend toe. Daarmee is niet langer de mens eigenaar van zijn lichaam, maar de staat. Hart voor Vrijheid wil terugkeren naar het oorspronkelijke opt-in-systeem, waarin donatie een bewuste, vrijwillige en positief gemotiveerde keuze is. Lichaamsautonomie is een onschendbaar mensenrecht; juist in een tijd van toenemende biotechnologische macht moet de overheid dat respecteren in plaats van het te ondermijnen onder het mom van efficiëntie of solidariteit.

Preventie, voeding en levensstijl

Voorkomen is beter dan genezen. De grootste gezondheidswinst van de afgelopen eeuw kwam niet van dure technologie, maar van betere leefomstandigheden: schoon drinkwater, gezonde voeding en meer aandacht voor hygiëne. Toch is het huidige zorgstelsel nog altijd gericht op het bestrijden van ziekte in plaats van het bevorderen van gezondheid. Preventie blijft een sluitpost op de begroting, terwijl de cijfers schreeuwen om een andere koers. Obesitas, diabetes type 2 en hart- en vaatziekten nemen in alarmerend tempo toe. Alleen al de totale kostenpost van overgewicht in Nederland wordt geschat op ruim 79 miljard euro per jaar⁶.

Echte preventie begint echter niet bij de sportschool of de supermarkt, maar in de eerste levensjaren, of zelfs daarvóór. Onderzoek wijst erop dat veel latere gezondheidsproblemen hun oorsprong vinden in vroegkinderlijke stress en hechtingservaringen. Wanneer een kind opgroeit in veiligheid, rust en liefde, ontwikkelt het een veerkrachtig zenuwstelsel en een gezond vermogen om met spanning om te gaan. Waar onveiligheid, prestatiedruk of gebrek aan aandacht de toon zetten, ontstaan patronen van chronische stress die op latere leeftijd kunnen leiden tot lichamelijke en psychische klachten³⁵. Daarom is het essentieel dat gezinnen in de eerste levensfase ondersteund worden met tijd, rust en nabijheid, bijvoorbeeld via goede kraamzorg, verlengd ouderschapsverlof en persoonlijke begeleiding aan huis. Gezonde ontwikkeling begint bij vertrouwen.

Ook later in het leven blijft stressregulatie een sleutel tot gezondheid. Chronische stress activeert het lichaam voortdurend in een toestand van paraatheid, wat het immuunsysteem ondermijnt en herstel belemmert. Inzicht in de samenhang tussen lichaam, geest en emotie, zoals in het werk van auteurs als Jan Bommerez over trauma en transformatie, leert dat veel ziekten niet zozeer ontstaan uit toeval, maar uit langdurige innerlijke spanning en verlies van verbinding met het eigen gevoel³⁶. Gezondheidszorg die ruimte biedt aan ontspanning, bewustwording en innerlijk herstel, werkt niet alleen curatief maar ook preventief. Dit vraagt om zorgprofessionals die tijd krijgen om te luisteren en om gemeenschappen waarin mensen zich gezien voelen.

Voeding en gezondheidsleer blijven daarbij een hoeksteen van preventie. Jongeren leren op school hoe voeding, beweging en mentale gezondheid samenhangen³⁷. Sport en beweging krijgen een prominente plek in scholen en buurten, omdat ze niet alleen het risico op chronische ziekten verminderen, maar ook bijdragen aan sociale verbondenheid, zelfvertrouwen en mentale weerbaarheid⁷.

Preventie betekent ook dat we kritisch kijken naar de manier waarop ziekten worden gedefinieerd en behandeld. Het dominante medisch-industrieel complex zet vaak in op symptoombestrijding met dure medicijnen, terwijl de oorzaken in leefstijl en omgeving liggen. Een sprekend voorbeeld is de cholesterolhype. Jarenlang is cholesterol afgeschilderd als de grote boosdoener, waardoor miljoenen mensen statines slikken. Recente studies laten echter zien dat een hoog cholesterol op zichzelf geen directe voorspeller is van hart- en vaatziekten, en dat de bijwerkingen van statines, variërend van spierpijn en geheugenproblemen tot verhoogd risico op diabetes, ernstig kunnen zijn^{8, 9}.

Ook de obsessie met zonnebrandmiddelen verdient kritische reflectie. Zonnebrandcrèmes blokkeren weliswaar UV-straling, maar verhinderen ook de natuurlijke aanmaak van vitamine D, een vitamine die essentieel is voor botgezondheid, immuunsysteem en zelfs het verlagen van het risico op bepaalde kankers^{10, 11}. In Nederland is de periode waarin voldoende vitamine D kan worden aangemaakt beperkt tot enkele maanden per jaar. Overmatig en ondoordacht gebruik van zonnebrand kan daarom juist bijdragen aan tekorten met verstrekkende gevolgen. Gezond verstand is hier de sleutel: geniet van de zon, zorg dat je niet verbrandt, maar laat de zon ook zijn helende werk doen.

Preventie betekent verder dat we leefstijlbeleid niet overlaten aan betutteling of commerciële lobby’s. Mensen hebben recht op eerlijke informatie en toegang tot gezonde keuzes, maar behouden hun vrijheid om zelf te beslissen hoe zij willen leven. De overheid moet zich richten op het mogelijk maken van een gezonde samenleving: betaalbare sportvoorzieningen, goede voeding in scholen en ziekenhuizen, en een stedelijke omgeving die beweging en ontmoeting stimuleert.

Jeugdzorg en geestelijke gezondheid

De jeugdzorg is de afgelopen jaren een van de grootste slachtoffers geworden van bureaucratische hervormingen en bezuinigingen. Sinds de decentralisatie naar gemeenten in 2015 is de situatie voor veel kinderen en gezinnen verslechterd. Gemeenten kregen verantwoordelijkheden zonder voldoende middelen en expertise, met als gevolg lange wachtlijsten, enorme verschillen tussen regio’s en schrijnende gevallen van kinderen die zonder passende hulp blijven zitten¹².

Het gevolg is een jeugdzorg die niet langer om kinderen draait, maar om budgetten, aanbestedingen en verantwoordingssystemen. Kinderen worden te vaak gezien als “kostenpost” in plaats van als mensen met unieke noden en talenten. Er zijn duizenden jongeren die na maanden wachten alsnog in crisisopvang belanden, of die onnodig uit huis worden geplaatst omdat preventieve begeleiding ontbreekt. Uithuisplaatsing moet een uiterste redmiddel zijn, niet een financieel gedreven routine.

De casus van Esther, een 12-jarig meisje uit Friesland, laat zien hoe diep de problemen gaan. Zij liep in 2023 weg uit een gezinshuis waar zij tegen haar wil was geplaatst, nadat een spoed-uithuisplaatsing zonder behoorlijke procedure tot stand was gekomen. In een persoonlijke brief beschreef zij hoe zij liever bij haar moeder wilde blijven en dat zij in het gezinshuis werd geslagen en zich onveilig voelde. Haar vertrouwenspersoon, sociaal-pedagoog Harry Berndsen, stelt dat dit geen incident is maar een symptoom van een falend systeem, waarin anonieme meldingen en financiële prikkels te vaak leidend zijn boven het belang van het kind. Uithuisplaatsingen leveren instellingen tienduizenden euro’s per kind op, waardoor er structureel verkeerde prikkels bestaan¹³.

Hart voor Vrijheid wil dat de jeugdzorg weer een landelijke verantwoordelijkheid wordt. Kinderen en gezinnen mogen niet afhankelijk zijn van de willekeur van gemeentelijke begrotingen. Er moet een recht op jeugdzorg komen, met een landelijk basispakket en geoormerkt budget. Zo wordt voorkomen dat per gemeente verschilt of een kind toegang krijgt tot specialistische hulp, bijvoorbeeld bij eetstoornissen, trauma of ernstige psychiatrische problemen.

Daarnaast is de inzet van gedwongen jeugdzorg in Nederland uitzonderlijk hoog. Er zijn naar verhouding tien keer zoveel kinderen onder toezicht gesteld en tien keer zoveel uithuisplaatsingen als in Noorwegen, terwijl de rest van Europa daar tussenin zit^{33, 34}. Zijn Nederlandse ouders werkelijk minder competent dan elders, of is het Nederlandse systeem simpelweg dwangmatiger ingericht? Hart voor Vrijheid kiest voor het laatste perspectief. Het huidige systeem zet te gemakkelijk in op ingrijpen en dwang, vaak met desastreuze gevolgen voor gezinnen en kinderen.

Wij vinden dat het grootste deel van de gedwongen jeugdzorg moet worden afgebouwd. Ouders moeten in de eerste plaats zelf de vrijheid hebben om te beslissen of zij wel of niet gebruikmaken van jeugdzorg, en het recht behouden hun kinderen in hun eigen gezin groot te brengen. Gedwongen maatregelen mogen alleen nog in uiterste noodsituaties worden toegepast, wanneer er acute en aantoonbare bedreiging van veiligheid of leven is. Door deze omslag verwachten wij dat een groot deel van de jeugdzorg zal worden afgeschaald en dat er niet langer sprake zal zijn van financiële tekorten, maar juist ruimte ontstaat voor een verantwoorde bezuiniging. Minder dwang en bureaucratie betekent niet alleen minder kosten, maar vooral meer vertrouwen in ouders en gezinnen.

De geestelijke gezondheidszorg in het algemeen kampt met dezelfde problemen: wachtlijsten van maanden, personeelstekorten en een verstikkende administratieve last. De Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg heeft de bureaucratie verder verergerd, waardoor hulpverleners meer tijd kwijt zijn aan het invullen van minutenregistraties dan aan het begeleiden van patiënten¹³. Het resultaat is dat mensen met ernstige psychische problemen te lang zonder hulp blijven, met alle gevolgen van dien voor henzelf én de samenleving.

Hart voor Vrijheid kiest voor vertrouwen en nabijheid. De eerste opvang van mensen in psychische crisis hoort niet bij de politie, maar bij gespecialiseerde GGZ-teams. Er moeten voldoende ambulante voorzieningen zijn in elke regio, zodat mensen vroegtijdig geholpen worden en niet afglijden tot uitzichtloze situaties. Bovendien moet geestelijke gezondheidszorg een integraal onderdeel van de wijkzorg worden, zodat ook lichte problematiek sneller en laagdrempeliger kan worden aangepakt.

Een werkelijk mensgerichte jeugdzorg begint bij nabijheid. Kleinschalige voorzieningen in de wijk, waar gezinnen snel en zonder bureaucratische drempels terechtkunnen, bieden veel meer stabiliteit dan anonieme instellingen. Hart voor Vrijheid wil daarom investeren in wijkzorg en lokale voorzieningen die dichtbij kinderen en gezinnen staan.